Η2Ο

"Την Παρασκευή κανονίστηκε. Θα πάμε Τσανακλίδου, Θέλεις να έρθεις παρέα;"
Πως να αρνηθώ σε μία τέτοια πρόσκληση και ειδικά από αυτή τη συγκεκριμένη παρείτσα.Φυσικά και δέχτηκα.Ήταν δίκοπο μαχαίρι, βέβαια, μία τέτοια έξοδος, γιατί η μεταβατική περίοδος στην οποία βρίσκομαι είναι περίεργη (ας την ονομάσω έτσι λοιπόν).
"Θα έρθεις να πάμε με το αυτοκίνητο ή θα πας κατευθείαν εκεί;" Θα σας περιμένω εκεί, απάντησα. Και όντως 20:45 είχα φτάσει.
Είχε ουρά από κόσμο παρόλο που ήταν Δευτέρα. Η παρέα θα έρχόταν στις 21:00. Τελικά, σκέφτηκα, η Τάνια με την καταπληκτική παρέα της και αναφέρομαι σε μία υπέροχη φωνή και μία ανεπανάληπτη θεατρικότητα που λίγες έχουν επί σκηνής, την Μάρθα Φριντζήλα (ηθοποιός, σκηνοθέτης και τραγουδίστρια...έτσι εξηγούνται όλα τελικά) δεν έχουν μέρες, ούτε ώρες. Ο κόσμος ακολουθεί και μετά το τέλος της βραδιάς κατάλαβα γιατί.
Στέκομαι στην ουρά και περιμένω.Δίπλα μου ένα πολύ όμορφο κορίτσι με έξυπνη ματιά μιλάει στο κινητό της.Κλείνει και μου λέει "Πολύ κόσμο σήμερα". Χαμογελώ και της λέω οτι έχει δίκιο.
" Έχεις κλείσει τραπέζι; Όχι εγώ", της απαντώ και συνεχίζω, "είμαι καλεσμένος από μία καλή παρέα αλλά το παιδί που έχει κλείσει το τραπέζι δεν το γνωρίζω". "Σε τι όνομα είναι το τραπέζι; ρωτάει. Στο "τάδε" απαντώ και μου λέει..."στο ίδιο τραπέζι είμαστε".
Χαμογελάσαμε και οι δύο..."καλά το κατάλαβα", λέει, "έχεις τα σωστά vibes της παρέας και το κατάλαβα όταν σε είδα", μου συνεχίζει και ειλικρινά χωρίς λόγο με χαροποίησε η διαπίστωση της.Τρελοκόριτσο η Νάντια και τυπάκι καλό.
Λέμε το όνομα του αγνώστου (για εμένα) και μας πηγαίνουν στο τραπέζι μας.Εκεί μας περιμένει και το παιδί που το επίθετό του δεν γνώριζα. Τελικά τον ήξερα αλλά μόνο το μικρό του όνομα. Μια χαρά. Αρχίσαμε να τα λέμε οι τρεις μας, μέχρι που εμφανίστηκαν και οι υπόλοιποι. Σε λίγο θα ξεκινούσε η "παράσταση", το show, όπως θέλεις πέστο.
Είχα μεγάλη όρεξη να ακούσω Τσανακλίδου. Τα φώτα χαμηλώνουν και η σκηνή φωτίζεται κόκκινη. Από πίσω μία κουρτίνα που τόνιζε την θεατρικότητα της βραδιάς και επάνω στη σκηνή ένας φούξια καναπές.Μας εξήγησε η Τάνια χρησιμοποιώντας το εξωφρενικό της χιούμορ για πιό λόγο υπήρχε ο καναπές αυτός εκεί αλλά και για την επιλογή του χρώματος του. Ξεκινάει το πιάνο και στη συνέχεια το ακορντεόν . Και μετά, νάτα τα κορίτσια. Αυτό το χαμόγελο της Τσανακλίδου σου τραβάει όλες τις στεναχώριες ρε παιδί μου και απλά μόνο τις σκέφτεσαι, χωρίς να σε καταβάλλουν (τσεκαρισμένο αυτό).
Και αρχίζουν....το ένα τραγούδι μετά το άλλο και η ταύτιση σε κάθε στίχο αναπόφευκτη (εκτός από μερικά ασήμαντα σημεία).
Λάτρεψα Τσανακλίδου αλλά λάτρεψα ακόμα περισσότερο Φριντζήλα (μεταξύ μας λάτρεψα και το ακορντεόν και όχι μόνο για τον τρόπο που έπαιζε)..ο Παναγιώτης Τσεβάς με το πιο ωραίο χαμόγελο που έχω δει...και τόσο χαμηλών τόνων σε σημείο που θα έλεγες ότι ντρεπόταν.
Η χημεία και των τεσσάρων (και δεν νομίζω να με αμφισβητήσει κανείς) ήταν εκρηκτική και φυσικά το λέω με την δημιουργική έννοια και όχι με την καταστροφική.
Τελείωσε και ήθελα και άλλο ομολογώ.Έδεσε όμως και η χημεία της παρέας στο τραπέζι. Η2Ο...αναγκαίος συνδυασμός.
Τι κάνει μία παρέα, λοιπόν, που δεν είναι ακόμα έτοιμη για σπίτι μετά από μία τέτοια βραδιά; Το συνεχίζει.
Καταλήξαμε στο bar που οι ιδιοκτήτες του είναι τα μισά παιδιά της παρεάς, οπότε δεν χρειάστηκε να αναρωτηθούμε για το που θα πάμε.Μπήκαμε στα αυτοκίνητα και βρεθήκαμε εκεί. Το ποτό συνεχίστηκε και η μουσικές εναλλάσσονταν...ναι ναι, παίξαμε και Τσανακλίδου...χορός και γέλια, αν και μερικοί από εμάς ξέραμε ότι το γέλιο αυτό ήταν απλά της στιγμής...
Ωραία βραδιά

Ευχαριστώ παιδιά και να το κάνουμε πιό συχνά



αφιερωμένο για όσους πιστεύουν