Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Μία άλλη γεύση ;

Το βράδυ της Τρίτης είχε μία άλλη γεύση. Ένα Live που εδώ και κάμποσο καιρό σκεφτόμουν να πάω και έτσι και το κανόνισα. Ένα Live που θα πήγαινα και μόνος μου ακόμα. Ειδικά τον συγκεκριμένο έχω συνηθίσει να τον ακούω χωρίς την παρουσία άλλων. Προς Θεού, δεν εννοώ ότι είμαι μοναχικός ή καταθλιψάκιας, απλά πιστεύω οτι πολλοί τον "νιώθουν" καλύτερα έτσι.
Μία οικεία Φωνή, την οποία από τα λυκειακά μου χρόνια λατρεύω να ακούω. Ακόμα όμως με συναρπάζει. Πάντα κάνω κέφι να τον ακούω. Κρατάει χρόνια αυτή η μπογιά τελικά. Η βαριά μπάσα φωνή, ακούγοντας μέχρι και τις εισπνοές του με κάνει και ανατριχιάζω αλλά δεν τρομάζω. Ίσα ίσα το απολαμβάνω.
Δεν έκλεισα τραπέζι. Δεν νομίζω οτι θα μπορούσα να τον ακούσω καθισμένος σαν να περιμένω να πετάξω γαρύφαλλα.
Φτάσαμε κατά τις 22:00, εκείνος βγήκε 22:35. Ήμασταν όρθιοι και αρκετά μπροστά. Τον έβλεπα καθαρά. Πέρασα πολύ όμορφα και δεν χρειάστηκε ούτε το "ηλεκτρονικό αρκουδάκι" του.

δωσ' μου αυτή τη γεύση, είμαι ένα παιδί που δεν έχει σχέση...ήταν πραγματικά μιά άλλη γεύση;


Η2Ο



"Την Παρασκευή κανονίστηκε. Θα πάμε Τσανακλίδου, Θέλεις να έρθεις παρέα;"
Πως να αρνηθώ σε μία τέτοια πρόσκληση και ειδικά από αυτή τη συγκεκριμένη παρείτσα.Φυσικά και δέχτηκα.Ήταν δίκοπο μαχαίρι, βέβαια, μία τέτοια έξοδος, γιατί η μεταβατική περίοδος στην οποία βρίσκομαι είναι περίεργη (ας την ονομάσω έτσι λοιπόν).
"Θα έρθεις να πάμε με το αυτοκίνητο ή θα πας κατευθείαν εκεί;" Θα σας περιμένω εκεί, απάντησα. Και όντως 20:45 είχα φτάσει.
Είχε ουρά από κόσμο παρόλο που ήταν Δευτέρα. Η παρέα θα έρχόταν στις 21:00. Τελικά, σκέφτηκα, η Τάνια με την καταπληκτική παρέα της και αναφέρομαι σε μία υπέροχη φωνή και μία ανεπανάληπτη θεατρικότητα που λίγες έχουν επί σκηνής, την Μάρθα Φριντζήλα (ηθοποιός, σκηνοθέτης και τραγουδίστρια...έτσι εξηγούνται όλα τελικά) δεν έχουν μέρες, ούτε ώρες. Ο κόσμος ακολουθεί και μετά το τέλος της βραδιάς κατάλαβα γιατί.
Στέκομαι στην ουρά και περιμένω.Δίπλα μου ένα πολύ όμορφο κορίτσι με έξυπνη ματιά μιλάει στο κινητό της.Κλείνει και μου λέει "Πολύ κόσμο σήμερα". Χαμογελώ και της λέω οτι έχει δίκιο.
" Έχεις κλείσει τραπέζι; Όχι εγώ", της απαντώ και συνεχίζω, "είμαι καλεσμένος από μία καλή παρέα αλλά το παιδί που έχει κλείσει το τραπέζι δεν το γνωρίζω". "Σε τι όνομα είναι το τραπέζι; ρωτάει. Στο "τάδε" απαντώ και μου λέει..."στο ίδιο τραπέζι είμαστε".
Χαμογελάσαμε και οι δύο..."καλά το κατάλαβα", λέει, "έχεις τα σωστά vibes της παρέας και το κατάλαβα όταν σε είδα", μου συνεχίζει και ειλικρινά χωρίς λόγο με χαροποίησε η διαπίστωση της.Τρελοκόριτσο η Νάντια και τυπάκι καλό.
Λέμε το όνομα του αγνώστου (για εμένα) και μας πηγαίνουν στο τραπέζι μας.Εκεί μας περιμένει και το παιδί που το επίθετό του δεν γνώριζα. Τελικά τον ήξερα αλλά μόνο το μικρό του όνομα. Μια χαρά. Αρχίσαμε να τα λέμε οι τρεις μας, μέχρι που εμφανίστηκαν και οι υπόλοιποι. Σε λίγο θα ξεκινούσε η "παράσταση", το show, όπως θέλεις πέστο.
Είχα μεγάλη όρεξη να ακούσω Τσανακλίδου. Τα φώτα χαμηλώνουν και η σκηνή φωτίζεται κόκκινη. Από πίσω μία κουρτίνα που τόνιζε την θεατρικότητα της βραδιάς και επάνω στη σκηνή ένας φούξια καναπές.Μας εξήγησε η Τάνια χρησιμοποιώντας το εξωφρενικό της χιούμορ για πιό λόγο υπήρχε ο καναπές αυτός εκεί αλλά και για την επιλογή του χρώματος του. Ξεκινάει το πιάνο και στη συνέχεια το ακορντεόν . Και μετά, νάτα τα κορίτσια. Αυτό το χαμόγελο της Τσανακλίδου σου τραβάει όλες τις στεναχώριες ρε παιδί μου και απλά μόνο τις σκέφτεσαι, χωρίς να σε καταβάλλουν (τσεκαρισμένο αυτό).
Και αρχίζουν....το ένα τραγούδι μετά το άλλο και η ταύτιση σε κάθε στίχο αναπόφευκτη (εκτός από μερικά ασήμαντα σημεία).
Λάτρεψα Τσανακλίδου αλλά λάτρεψα ακόμα περισσότερο Φριντζήλα (μεταξύ μας λάτρεψα και το ακορντεόν και όχι μόνο για τον τρόπο που έπαιζε)..ο Παναγιώτης Τσεβάς με το πιο ωραίο χαμόγελο που έχω δει...και τόσο χαμηλών τόνων σε σημείο που θα έλεγες ότι ντρεπόταν.
Η χημεία και των τεσσάρων (και δεν νομίζω να με αμφισβητήσει κανείς) ήταν εκρηκτική και φυσικά το λέω με την δημιουργική έννοια και όχι με την καταστροφική.
Τελείωσε και ήθελα και άλλο ομολογώ.Έδεσε όμως και η χημεία της παρέας στο τραπέζι. Η2Ο...αναγκαίος συνδυασμός.
Τι κάνει μία παρέα, λοιπόν, που δεν είναι ακόμα έτοιμη για σπίτι μετά από μία τέτοια βραδιά; Το συνεχίζει.
Καταλήξαμε στο bar που οι ιδιοκτήτες του είναι τα μισά παιδιά της παρεάς, οπότε δεν χρειάστηκε να αναρωτηθούμε για το που θα πάμε.Μπήκαμε στα αυτοκίνητα και βρεθήκαμε εκεί. Το ποτό συνεχίστηκε και η μουσικές εναλλάσσονταν...ναι ναι, παίξαμε και Τσανακλίδου...χορός και γέλια, αν και μερικοί από εμάς ξέραμε ότι το γέλιο αυτό ήταν απλά της στιγμής...
Ωραία βραδιά

Ευχαριστώ παιδιά και να το κάνουμε πιό συχνά



αφιερωμένο για όσους πιστεύουν

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

its easy


....σαν φοιτητής ένιωσα χθες...βγήκα με παρέα λατρεμένη. Ξεκινήσαμε με a liers man (τελικά μου αρέσει πολύ αυτό το μαγαζί), mixed μουσική αλλά μας αγάπησε και ο μπάρμαν! Μετά ένα πέρασμα από Fox(?)(στο συγκεκριμένο άλλες φορές περνάω καλά, άλλες αδιάφορα, όπως εχθές), μετά Hoxton (πηγαίνω σπάνια). Εκεί χθες "χόρευα" στις μουσικές των Depeche Mode (επίκαιροι μιας και μας έρχονται και ανυπομονω σαν μικρό παιδί) με το απολογητικό walking in my shoes και δεν συνιστώ να το χρησιμοποιήσεις σε περιπτώσεις απολογίας πια (αυτό και αν δεν είναι επίκαιρο), Joy Division με Transmission (anatrixiles), Bowie (classy), Tindersticks... επίσης επίκαιροι (και μια Μadonna θα την άκουγα ευχαρίστως αλλά όχι εκεί ε;).Καταλήξαμε γύρω στις 5:30 να το ξημερώνουμε (7:30) στο γνωστό "ΛΕΤΟΜ"(...Αλήθεια καιρό είχα να το κάνω αυτό...και προφανώς το χρειαζόμουνα και απ΄ ότι διαπίστωσα όχι μόνο εγώ). Μουσικές με old new yorikan vocal house και όχι μόνο....καταπληκτικές για πιρουέτες. Χαρουμενες φάτσες (όχι λόγω Βαλεντίνου), γνωστές φάτσες που είχα καιρό να δω...πλάκα είχε.
Όλα αυτά πάντα και με τη συντροφιά του αλκοόλ (sorry αλλά αυτόν τον καιρό δικαιούμαι να πίνω...και δεν οδηγώ).Το ντραμπιούι σε αφθονία. Έπινα, έπινα έπινα μάλλον μηχανικά (και δεν είμαι αλκοολικός λέμε). Πάντως θυμάμαι τη συγκεκριμένη κίνηση που έκανα και σε τακτά χρονικά διαστήματα και μάλλον παρασυνήθισα να την κάνω τελευταία είναι η αλήθεια. θέλεις να την μάθεις(δεν είναι ερώτηση...μια κολλητή ξέρει πως το εννοώ γιατί θα της θυμίσει πολλά).Έχουμε, λοιπόν, αριστερό χέρι γεμάτο ποτήρι, δεξί χέρι ψιλοάδειο ποτήρι- Σηκώνουμε δεξί χέρι ψιλοάδειο ποτήρι και αδειάζουμε σε αριστερό χέρι γεμάτο ποτήρι. Για να το πετύχεις αυτό θα πρέπει να έχεις ήδη δώσει παραγγελία για το γέμισμα του αριστερού πριν το άδειασμα του δεξιού...its easy.

Υ.Γ. από την άλλη..καλύτερα να μην πίνετε πολύ...


Υ.Γ. οι φωτογραφίες είναι από εμένα τραβηγμένες και παρουσιάζουν ένα go-go boy(ενημερωτικά)