για κάτι τέτοια τραγούδια καταλαβαίνω γιατί αγαπώ τη μουσική ...τόσο

It's late in the night, dancing is done
The music has died, you're ready to run

But you don't have a clue, this party hasn't ended yet
Not for me and you, now you're just pretending

You're hiding from yourself,
Yes you are, yes you are
Like golden rays of sun in the cloud

We're meant to be one, I know we are
If I am the sky, then you are my star

Hey you don't have a clue, this party never ended
Not for me and you, I know you're just pretending

You're hiding from yourself,
Yes you are, yes you are
Like golden rays of sun in the cloud

I will make you see
Haven't you got, haven't you got it yet?
Just lay down for a while, next to me

Didn't mean to make you panic, didn't mean to put you off
Baby it's the way that you've got me
I listen to my heart and it takes you high
And you ask me how, can I show you how?
I need your love right now, now, now.
Oh, oh.

...and it did

When the routine bites hard
And ambitions are low
And the resentment rides high
But emotions wont grow
And were changing our ways,
Taking different roads
Then love, love will tear us apart again

Why is the bedroom so cold
Turned away on your side?
Is my timing that flawed,
Our respect run so dry?
Yet theres still this appeal
That weve kept through our lives
Love, love will tear us apart again

Do you cry out in your sleep
All my failings expose?
Get a taste in my mouth
As desperation takes hold
Is it something so good
Just cant function no more?
When love, love will tear us apart again

Έσβησαν τα όνειρα, έσβησαν
έγινε πρωί
άνοιξε την πόρτα, άνοιξε
ήλιος να με δει

ήρθες και στο δρόμο μου
φώτισε ο ουρανός
να η καρδιά μου πέταξε
κόκκινος χαρταετός

σ' έχω ανάγκη σαν παιδί
μη μ' αφήσεις να γυρίσω εκεί
στον εαυτό μου στη σιωπή
κρύα θάλασσα έρημο νησί

άψυχα κορμιά στα χέρια μου
άχρηστα κλειδιά
δε μου μένει τίποτα
τίποτα δε μου φτάνει πια

έλα ας περπατήσουμε
μακριά απ' το θόρυβο
τις πληγές να κλείσουμε
έχουμε όλο τον καιρό

σ' έχω ανάγκη σαν παιδί..

single

And look at me without you
I'm quite proud of myself
I feel reckless, clumsy
Like I'm making a mistake
A really big mistake

Μικρή βόλτα, μεγάλη αγκαλιά

Αργά το απόγευμα με πήρες τηλέφωνο να πάμε βόλτα σαν αυτές που μας αρέσουν. Μπυρίτσα στο χέρι και βουρρρρ για τον βράχο του Αρείου Πάγου. Ξέρεις πως όταν έχω πολλά στο μυαλό μου θέλω να πηγαίνω εκεί. Στο τηλέφωνο με άκουσες και με κατάλαβες. Δεν είπες τίποτα γι΄ αυτό απλά πρότεινες να πάμε. Με ξέρεις καλά και μ΄αρέσει αυτό. Είσαι ένα από τα αστεράκια μου. Από εκείνα που μου δίνουν μια μεγάλη αγκαλία χωρίς να την ζητήσω. Το ξέρεις από πριν οτι την έχω ανάγκη.
Βρεθήκαμε Σύνταγμα, μου κράτησες το χέρι και με ένα τόσο μεγάλο χαμόγελο μου είπες "Μπυρίτσα και βράχο ε γκομενάκι;". Πόσο γελάω όταν με φωνάζεις έτσι. Περπατήσαμε την Μητροπόλεως, βγήκαμε Πλάκα.
-Πείνασα αλλά νηστεύω ρε συ, σου είπα.
-Θα πάρουμε και πατατόπιτες τότε, ναι;
-Okay, Παίρνω τις πατατόπιτες, παίρνεις τα μπυρόνια.
Πολύ βάλσαμο ρε συ οι πατατόπιτες. Τις κατεβάσαμε σε χρόνο dt. Βράδιασε. Άρχισε να κάνει λίγο ψύχρα και δεν έβαλες ζεστό jacket. Δεν παραπονέθηκες.Έλα προχώραααα, μου είπες και με τράβηξες...
-Έφερα και το νέο μου i-pod. Χωράει 4.500 τραγούδια
-E, θα μας φτάσουν
Φτάσαμε στον βράχο. Πάντα μου αρέσει να πηγαίνω εκεί. Είχα να πάω πολύ καιρό. Δεν το είχα ανάγκη. Καθήσαμε, έβγαλες το i-pod και μου έδωσες το ένα ακουστικό. Άνοιξα τις μπύρες για να μη χαλάσεις τα όμορφα νυχάκια σου. Είχε κόσμο πάλι. Μ΄αρέσει όταν έχει κόσμο εκεί. Είναι από τα μέρη που όσο κόσμο και να έχει μπορείς άνετα να είσαι ΚΑΙ μόνος. Αυτή τη φορά όμως ήθελα παρέα. Φωτοφράφισα τον βράχο της Ακρόπολης. Χωρίς φλας να φωτίζεται το μνημείο και ο βράχος. Οι σκιές των παιδιών που ήταν πιο πέρα αποτυπώνονταν σαν φιγούρες χορευτών. Μου άρεσε.
Σου ζητώ αν έχεις ένα τραγούδι που ήθελα να ακούσω.... Το είχες!!!!!!


Αργά το απογευμα με πήρες τηλέφωνο. 'Hμουν ξαπλωμένος στον καναπέ και λαγοκοιμόμουν. Με άκουσες, σε άκουσα. Κλείσαμε. Έτσι απλά. Σα να μη τρέχει τίποτα αλλά σα να τρέχουν πολλά.

"please listen to the man who said that it could be the two of us"

Καληνύχτα γιατί ξέρω οτι δεν θα σου την πω αλλιώς

τελείωσε με, αποτελείωσε με, μπορείς

Επιστρέφω από Κηφισιά με τον ηλεκτρικό...γεμάτο κόσμο. Να! μία άδεια θέση...εννοείται οτι προλαβαίνω και κάθομαι..τόσα χρόνια στίβο(ταχύτητες 100μ.- 100μ. μετ΄ εμποδίων -150μ. και σκυταλοδρομία). Τα πόδια μου ακόμα βαστάνε τελικά παρά τα 34 μου -σε ένα μήνα λέμε- χρόνια.
Στην πρώτη στάση επιβιβάζεται ενας γνωστός μου και αρχίζουμε τα "που χάθηκες, πως περνάς, έχω καιρό να σε δω, να πάμε για καφέ" και περνάει κάπως υποφερτά η ώρα εκεί μέσα στο βαγόνι-κελί (στιβαγμένος ο κόσμος σαν τα κοτόπουλα, κανονικά όμως). Από πάνω μου ένας νεαρός (λέμε τώρα) έχει το μισό πουκάμισο έξω από το παντελόνι και διακρίνεται ανετότατα η κοιλία του, ψιλοβρωμάει έχω την εντύπωση αλλά δεν ξέρω αν είναι από εκείνον ή είναι γενικότερα μέσα από το βαγόνι. Το Rexona εδώ δεν κάνει δουλειά, τσεκαρισμένο. Ο απέναντι μου κατεβαίνει και πιάνω τη θέση για τον γνωστό μου, ο οποίος και κάθεται και συνεχίζουμε να μιλάμε (εγώ έχω ακόμα τον νεαρό από πάνω μου). Τελικά σε πόση ώρα θα φτάσω κέντρο; Είναι η μυρωδιά (ναι, την μπόχα εννοώ) του βαγονιού ή το τρένο όντως είναι τόσο μα τόσο αργό σε σημείο σαδιστικό. Κατά κακή μου Τύχη ο γνωστός μου κατεβαίνει σε μία από τις επόμενες στάσεις. Και ναι, ο νεαρός με τα έξω-πουκάμισα κάθεται ακριβώς απέναντι μου....πάλι κερδίσαμε (Χριστίνα σε θυμάμαι).
Ο τύπος αρχίζει και με κοιτάει..εγώ κρύβομαι κάτω από τα γυαλιά ηλίου. Δεν δίνω σημασία και για να μη δώσω κανένα δικαίωμα έχω στρέψει το κεφάλι μου προς το παράθυρο και κοιτάω έξω (δεν έχει και τίποτα να δω μη φανταστείς). Σκέφτομαι τα δικά μου, κάνω διαλόγους, μαλώνω, τα ξαναβρίσκω.
Πλησιάζει η στάση που θα κατέβω και νιώθω ανακούφιση που θα τελειώσει το μαρτύριο....
Ο τύπος όμως μου κρατούσε έκπληξη...ανοίγει απαθέστατος το στόμα του και κάνει έναν βόθρο ΝΑ!

με αποτελείωσε...


καμία σχέση με τη μικρή Στέλλα

my new "κόλλημα"

Did you see me coming?
Was I that obvious
For all of a sudden
There were just two of us

You don't have to be in Who's Who
to know what's what
You don't have to be a high flier
to catch your slot
The night we met was cold and wet
I needed a drink or two
I saw you standing there and I knew
I'd like to be loved by you

Did you see me coming?
Was I that obvious
For all of a sudden
There were just two of us

You don't have to be what's what
to know who's who
You don't need the DNA
to find the proof
Then and there my life made sense
You were the evidence

Did you see me coming?
Was I that obvious
For all of a sudden
There were just two of us

Did you see me coming
I thought I'd have to make
All of the running
I was all yours to take...

I'm not superstitious
Or really religious
Just to thyself be true
But now I think I'm starting
to believe in fate
Because it delivered you...

Did you see me coming?
Was I that obvious
For all of a sudden
There were just two of us

Did you see me coming?
I thought I'd have to make
All of the running
I was all yours to take

Did you see me coming?
Was I that obvious
For all of a sudden
There were just the two of us

all coming back to me

Τρομερή εμπειρία...μετά από έναν ολόκληρο χρόνο είπα να κάνω ένα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη, όπου έμενα τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια. Έφτασα αργά το βράδυ και δεν την είδα και πολύ καλά. Βλέπεις, ήρθε η κολλητή και με πήρε από τον Σταθμό και με πήγε σπίτι μέσω περιφερειακού. Θυμήθηκα τις βόλτες που κάναμε με πολύ μπλα μπλα (Σ'αγαπώ κολλητή...το ξέρεις).
Αυτές τις μέρες θα κάνω εξόρμηση...κανονικά λέμε! Τόσα άτομα να δω, τόσες φάτσες που δεν ξεχνιούνται. Βέβαια λείπει μία λατρεία μου μεγάλη. Μας την πήρε το μαγευτικό Dubai(που κατά τα λεγόμενα της μόνο μαγευτικό δεν είναι).
Από αύριο θα μείνω στο σπίτι της...αραχτός και ολομόναχος. Όλες οι μέρες γεμάτες καφέδες και συναντήσεις με φίλους. ΤΟ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΞΑΝΑΛΕΜΕ!!!
Αγαπώ την Θεσσαλονίκη, αγαπώ και την Αθήνα όμως.
...είμαι κουρασμένος τελικά και θα την πέσω, αν και ήθελα να συναντήσω κάποια παιδιά που με περίμεναν έξω στα γνωστά μέρη. Θα Σκαρλετιάσω μάλλον...αύριο είναι μιά άλλη μέρα, θα δω τι θα κάνω (κάτι τέτοιο τελοσπάντων).

άντε νανάκια τώρα!..και χωρίς φωτογραφία γιατί δεν είμαι στο πι-σι μου(καταλαβαίνεις)

Μία άλλη γεύση ;

Το βράδυ της Τρίτης είχε μία άλλη γεύση. Ένα Live που εδώ και κάμποσο καιρό σκεφτόμουν να πάω και έτσι και το κανόνισα. Ένα Live που θα πήγαινα και μόνος μου ακόμα. Ειδικά τον συγκεκριμένο έχω συνηθίσει να τον ακούω χωρίς την παρουσία άλλων. Προς Θεού, δεν εννοώ ότι είμαι μοναχικός ή καταθλιψάκιας, απλά πιστεύω οτι πολλοί τον "νιώθουν" καλύτερα έτσι.
Μία οικεία Φωνή, την οποία από τα λυκειακά μου χρόνια λατρεύω να ακούω. Ακόμα όμως με συναρπάζει. Πάντα κάνω κέφι να τον ακούω. Κρατάει χρόνια αυτή η μπογιά τελικά. Η βαριά μπάσα φωνή, ακούγοντας μέχρι και τις εισπνοές του με κάνει και ανατριχιάζω αλλά δεν τρομάζω. Ίσα ίσα το απολαμβάνω.
Δεν έκλεισα τραπέζι. Δεν νομίζω οτι θα μπορούσα να τον ακούσω καθισμένος σαν να περιμένω να πετάξω γαρύφαλλα.
Φτάσαμε κατά τις 22:00, εκείνος βγήκε 22:35. Ήμασταν όρθιοι και αρκετά μπροστά. Τον έβλεπα καθαρά. Πέρασα πολύ όμορφα και δεν χρειάστηκε ούτε το "ηλεκτρονικό αρκουδάκι" του.

δωσ' μου αυτή τη γεύση, είμαι ένα παιδί που δεν έχει σχέση...ήταν πραγματικά μιά άλλη γεύση;

Η2Ο

"Την Παρασκευή κανονίστηκε. Θα πάμε Τσανακλίδου, Θέλεις να έρθεις παρέα;"
Πως να αρνηθώ σε μία τέτοια πρόσκληση και ειδικά από αυτή τη συγκεκριμένη παρείτσα.Φυσικά και δέχτηκα.Ήταν δίκοπο μαχαίρι, βέβαια, μία τέτοια έξοδος, γιατί η μεταβατική περίοδος στην οποία βρίσκομαι είναι περίεργη (ας την ονομάσω έτσι λοιπόν).
"Θα έρθεις να πάμε με το αυτοκίνητο ή θα πας κατευθείαν εκεί;" Θα σας περιμένω εκεί, απάντησα. Και όντως 20:45 είχα φτάσει.
Είχε ουρά από κόσμο παρόλο που ήταν Δευτέρα. Η παρέα θα έρχόταν στις 21:00. Τελικά, σκέφτηκα, η Τάνια με την καταπληκτική παρέα της και αναφέρομαι σε μία υπέροχη φωνή και μία ανεπανάληπτη θεατρικότητα που λίγες έχουν επί σκηνής, την Μάρθα Φριντζήλα (ηθοποιός, σκηνοθέτης και τραγουδίστρια...έτσι εξηγούνται όλα τελικά) δεν έχουν μέρες, ούτε ώρες. Ο κόσμος ακολουθεί και μετά το τέλος της βραδιάς κατάλαβα γιατί.
Στέκομαι στην ουρά και περιμένω.Δίπλα μου ένα πολύ όμορφο κορίτσι με έξυπνη ματιά μιλάει στο κινητό της.Κλείνει και μου λέει "Πολύ κόσμο σήμερα". Χαμογελώ και της λέω οτι έχει δίκιο.
" Έχεις κλείσει τραπέζι; Όχι εγώ", της απαντώ και συνεχίζω, "είμαι καλεσμένος από μία καλή παρέα αλλά το παιδί που έχει κλείσει το τραπέζι δεν το γνωρίζω". "Σε τι όνομα είναι το τραπέζι; ρωτάει. Στο "τάδε" απαντώ και μου λέει..."στο ίδιο τραπέζι είμαστε".
Χαμογελάσαμε και οι δύο..."καλά το κατάλαβα", λέει, "έχεις τα σωστά vibes της παρέας και το κατάλαβα όταν σε είδα", μου συνεχίζει και ειλικρινά χωρίς λόγο με χαροποίησε η διαπίστωση της.Τρελοκόριτσο η Νάντια και τυπάκι καλό.
Λέμε το όνομα του αγνώστου (για εμένα) και μας πηγαίνουν στο τραπέζι μας.Εκεί μας περιμένει και το παιδί που το επίθετό του δεν γνώριζα. Τελικά τον ήξερα αλλά μόνο το μικρό του όνομα. Μια χαρά. Αρχίσαμε να τα λέμε οι τρεις μας, μέχρι που εμφανίστηκαν και οι υπόλοιποι. Σε λίγο θα ξεκινούσε η "παράσταση", το show, όπως θέλεις πέστο.
Είχα μεγάλη όρεξη να ακούσω Τσανακλίδου. Τα φώτα χαμηλώνουν και η σκηνή φωτίζεται κόκκινη. Από πίσω μία κουρτίνα που τόνιζε την θεατρικότητα της βραδιάς και επάνω στη σκηνή ένας φούξια καναπές.Μας εξήγησε η Τάνια χρησιμοποιώντας το εξωφρενικό της χιούμορ για πιό λόγο υπήρχε ο καναπές αυτός εκεί αλλά και για την επιλογή του χρώματος του. Ξεκινάει το πιάνο και στη συνέχεια το ακορντεόν . Και μετά, νάτα τα κορίτσια. Αυτό το χαμόγελο της Τσανακλίδου σου τραβάει όλες τις στεναχώριες ρε παιδί μου και απλά μόνο τις σκέφτεσαι, χωρίς να σε καταβάλλουν (τσεκαρισμένο αυτό).
Και αρχίζουν....το ένα τραγούδι μετά το άλλο και η ταύτιση σε κάθε στίχο αναπόφευκτη (εκτός από μερικά ασήμαντα σημεία).
Λάτρεψα Τσανακλίδου αλλά λάτρεψα ακόμα περισσότερο Φριντζήλα (μεταξύ μας λάτρεψα και το ακορντεόν και όχι μόνο για τον τρόπο που έπαιζε)..ο Παναγιώτης Τσεβάς με το πιο ωραίο χαμόγελο που έχω δει...και τόσο χαμηλών τόνων σε σημείο που θα έλεγες ότι ντρεπόταν.
Η χημεία και των τεσσάρων (και δεν νομίζω να με αμφισβητήσει κανείς) ήταν εκρηκτική και φυσικά το λέω με την δημιουργική έννοια και όχι με την καταστροφική.
Τελείωσε και ήθελα και άλλο ομολογώ.Έδεσε όμως και η χημεία της παρέας στο τραπέζι. Η2Ο...αναγκαίος συνδυασμός.
Τι κάνει μία παρέα, λοιπόν, που δεν είναι ακόμα έτοιμη για σπίτι μετά από μία τέτοια βραδιά; Το συνεχίζει.
Καταλήξαμε στο bar που οι ιδιοκτήτες του είναι τα μισά παιδιά της παρεάς, οπότε δεν χρειάστηκε να αναρωτηθούμε για το που θα πάμε.Μπήκαμε στα αυτοκίνητα και βρεθήκαμε εκεί. Το ποτό συνεχίστηκε και η μουσικές εναλλάσσονταν...ναι ναι, παίξαμε και Τσανακλίδου...χορός και γέλια, αν και μερικοί από εμάς ξέραμε ότι το γέλιο αυτό ήταν απλά της στιγμής...
Ωραία βραδιά

Ευχαριστώ παιδιά και να το κάνουμε πιό συχνά



αφιερωμένο για όσους πιστεύουν

its easy

....σαν φοιτητής ένιωσα χθες...βγήκα με παρέα λατρεμένη. Ξεκινήσαμε με a liers man (τελικά μου αρέσει πολύ αυτό το μαγαζί), mixed μουσική αλλά μας αγάπησε και ο μπάρμαν! Μετά ένα πέρασμα από Fox(?)(στο συγκεκριμένο άλλες φορές περνάω καλά, άλλες αδιάφορα, όπως εχθές), μετά Hoxton (πηγαίνω σπάνια). Εκεί χθες "χόρευα" στις μουσικές των Depeche Mode (επίκαιροι μιας και μας έρχονται και ανυπομονω σαν μικρό παιδί) με το απολογητικό walking in my shoes και δεν συνιστώ να το χρησιμοποιήσεις σε περιπτώσεις απολογίας πια (αυτό και αν δεν είναι επίκαιρο), Joy Division με Transmission (anatrixiles), Bowie (classy), Tindersticks... επίσης επίκαιροι (και μια Μadonna θα την άκουγα ευχαρίστως αλλά όχι εκεί ε;).Καταλήξαμε γύρω στις 5:30 να το ξημερώνουμε (7:30) στο γνωστό "ΛΕΤΟΜ"(...Αλήθεια καιρό είχα να το κάνω αυτό...και προφανώς το χρειαζόμουνα και απ΄ ότι διαπίστωσα όχι μόνο εγώ). Μουσικές με old new yorikan vocal house και όχι μόνο....καταπληκτικές για πιρουέτες. Χαρουμενες φάτσες (όχι λόγω Βαλεντίνου), γνωστές φάτσες που είχα καιρό να δω...πλάκα είχε.
Όλα αυτά πάντα και με τη συντροφιά του αλκοόλ (sorry αλλά αυτόν τον καιρό δικαιούμαι να πίνω...και δεν οδηγώ).Το ντραμπιούι σε αφθονία. Έπινα, έπινα έπινα μάλλον μηχανικά (και δεν είμαι αλκοολικός λέμε). Πάντως θυμάμαι τη συγκεκριμένη κίνηση που έκανα και σε τακτά χρονικά διαστήματα και μάλλον παρασυνήθισα να την κάνω τελευταία είναι η αλήθεια. θέλεις να την μάθεις(δεν είναι ερώτηση...μια κολλητή ξέρει πως το εννοώ γιατί θα της θυμίσει πολλά).Έχουμε, λοιπόν, αριστερό χέρι γεμάτο ποτήρι, δεξί χέρι ψιλοάδειο ποτήρι- Σηκώνουμε δεξί χέρι ψιλοάδειο ποτήρι και αδειάζουμε σε αριστερό χέρι γεμάτο ποτήρι. Για να το πετύχεις αυτό θα πρέπει να έχεις ήδη δώσει παραγγελία για το γέμισμα του αριστερού πριν το άδειασμα του δεξιού...its easy.

Υ.Γ. από την άλλη..καλύτερα να μην πίνετε πολύ...


Υ.Γ. οι φωτογραφίες είναι από εμένα τραβηγμένες και παρουσιάζουν ένα go-go boy(ενημερωτικά)

post with no reason

...ίσως όχι και τόσο

"perry blake"

Read

When I'm Over You Lyrics

here.

When i'm over you
And when you are over me
As we go on this journey apart and alone
Just another daydream
Just another daydream
Just another day
Just another day to dream
You can now unlock the sadness
If you ever feel the need
Don't you know what turns the planet ?
Sends those shipwrecks back to sea ?
Healing begins when the wounds have been closed
Caution the flowers, these beds may not show
Just another daydream
Just another daydream

When i'm over you
And when you are over me
Will our ghosts be together ?
So peaceful… so free...
Just another daydream
Just another day dream
Fading in the moonlight
Fading in the moonlight
I don't see the wind through cold blue eyes

to eat or not to eat

...μερικές φορές όμως πρέπει να τα φας για να καταλάβεις πολλά..και δεν αναφέρομαι στη γεύση τους (για τους τυχόν κοπρολάγνους)

Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά

...μη μου πεις οτι ποτέ δεν σου έτυχε να σου την πέσει κάποιος/α που το dress code το οποίο υποστήριζε δε σου άρεσε και εσύ τον/την απέρριψες μόνο και μόνο από αυτό.
Ναι, όλοι κάνουμε μαλακίες στη ζωή μας λοιπόν. Με την πάροδο των χρόνων, ειλικρινά, η άποψη του άλλου, όσον αφορά στο ντύσιμο, έπαψε να με ενδιαφέρει(ίσως να φταίει ότι έχω γνωρίσει ανθρώπους που ξυπνούσαν και κοιμόντουσαν σκεπτόμενοι τι θα φορέσουν την επόμενη μέρα-pathetic...ίσως να ήμουν και εγώ έτσι κάποτε-PATHETIC...ίσως να είμαι και τώρα ακόμα-ΠΙΟ PATHETIC ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ...που λέει και η κολλητή), απλά δεν κρίνω ποτέ κάποιον από το ντύσιμό του.
Πρόσεξε όμως κάτι, δεν αναφέρομαι στην κριτική που θα μπορούσε να φέρει άπειρα γέλια στην παρέα βλέποντας κολάνοειδή ή διάφορα άλλα ζεβρέ/λεοπαροειδή όλα σε ένα....και μη μου πεις ότι δεν το έχεις δει αυτό ποτέ, γιατί θα νομίσω ότι μας ήρθες από την Ουγκάντα (μιά χαρά ντύνονται εκεί βασικά, i think).
Πλέον έχω μάθει να δέχομαι τους άλλους και να μου γεμίζουν την καρδιά από χαρά και αγάπη με τον χαρακτήρα τους, παρά για το αν φοράνε Margiela ή Westwood...
Θα συμφωνήσω λοιπόν με τον τυπάκο που έγραψε το παρακάτω σε έναν τοίχο στο Γκάζι..πολλές φορές, ξέρεις, διαβάζεις κάτι απίθανα συνθήματα στους τοίχους που λατρεύεις πραγματικά

λάτρεψα λοιπόν....

αλλαγή πορείας

και εκεί που λες ότι όλα έχουν καταστραφεί και δε σώζεται η κατάσταση...όλα πάνε ρολόι...και εκεί που όλα πάνε ρολόι, νομίζεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Αυτό λέγεται ανασφάλεια με τάσεις παράνοιας...διπολικότατη διαταραχη... και ειλικρινά είμαι ένας μεγάλος "ανασφαλάκιας"(για το άλλο δεν κάνω σχόλιο, το βλέπεις το αποφεύγω, οπότε kai to anagnwrizo)...τι φωτογραφία να βάλω τώρα με αυτό το θέμα...μάλλον την δική μου φωτογραφία... μπαααα
την δική του...δεν έχω ακόμα (αλλά και πάλι δεν νομίζω να το έκανα, θα έβρισκα μια δικαιολογία να ξεκάνω για να μη το κάνω))...έχω αποφασίσει να κάνω αυτό το "μπλογκ" ποστ-άροντας ΜΟΝΟ δικές μου φωτός, αλλά σε αυτή την περίπτωση ίσως είναι αναγκαία και μία εξαίρεση.Από την άλλη όμως επειδή θέλω να ποστ-άρω δική μου φωτό, θα το κάνω και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία....μία φωτογραφία που δείχνει την αλλαγή της διάθεσης μου και δείχνει ελπίδα και αισιοδοξία.

Υ.Γ. αν όλα τα παραπάνω-έτσι όπως τα διαβάζεις- σου δείχνουν το μέγεθος της παράνοιας μου, τότε έχω πετύχει το σκοπό μου, αλλά δεν χρειάζεται να το κάνεις θέμα

πάρε να έχεις

το άρωμα

το να κάνεις δώρο άρωμα είναι χωρισμός, λένε..."-Χρόνια Πολλά, από μένα για σένα"

δες το αλλιώς

Κάπου στην Αθήνα, ξημέρωμα Μαϊου...μα πόσο αλλάζει ένα τοπίο αν το δεις από διαφορετική ματιά...έτσι και για κάποιες ψυχές...και ας μη το αξίζουν τελικά...δίνω χρόνο...πείσε με

Ο χρόνος

ο χρόνος τα γιατρεύει όλα...αλλά πόσος καιρός θα περάσει γι' αυτή την τελευταία φορά γαμώτο